Γράφει ο Μανώλης Τασάκος
Μέσα σε λίγες μέρες η ακέραια και αμερόληπτη ελληνική δικαιοσύνηαποφάσισε ότι η μη καταβολή μισθών από τους εργοδότες στους εργαζόμενους δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή (σε βάρος των εργαζόμενων) των όρων της σύμβασης και αν οι εργαζόμενοι επιχειρήσουν να κάνουν επίσχεση εργασίας διεκδικώντας τους μισθούς τους, τότε οι εργοδότες δικαιούνται να τους απολύσουν.
Δηλαδή, με απλά λόγια, οι εργαζόμενοι οφείλουν να «βάζουν πλάτη», δουλεύοντας τζάμπα για μήνες και αν αντιδράσουν θα «παίρνουν πόδι» εντελώς νόμιμα. Με ημίμετρα όμως δεν γίνεται δουλειά.
Γιατί δεν επαναφέρουν κατευθείαν τη δουλεία; Είδαμε που μας οδήγησαν τα εργατικά και άλλα δικαιώματα υπέρ των πληβείων… στη χρεοκοπία. Ενώ επί δουλείας, με τους σκλάβους, χτίζαμε Παρθενώνες.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι ότι οι δικαστές εγκαλούν και από πάνω όσους τους ασκούν κριτική, μιλώντας για απαράδεκτη παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης που απειλεί το πολίτευμα. Απορρίπτουν μάλιστα την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα λέγοντας ότι στερούνται νομιμοποίησης αφού δεν απολαμβάνουν παρά ένα 13% εμπιστοσύνης από την κοινή γνώμη.
Αλήθεια όμως, με τέτοιες αποφάσεις πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι περισσότερο δημοφιλείς από το πολιτικό σύστημα;
Με αποφάσεις που ρίχνουν πολυετείς ποινές σε σύγχρονους Αγιάννηδες, ενώ απαλλάσσουν προκλητικά μεγαλοκαταχραστές του δημοσίου χρήματος, ναρκέμπορους και ναζί μαφιόζους, κερδίζουν την εμπιστοσύνη του κόσμου; Ή μήπως γίνονται αγαπητοί στον λαό όταν βρίσκουν σύννομες και συνταγματικές όλες τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις των λαϊκών στρωμάτων αλλά παράνομες εκείνες που αφορούν τα δικά τους εισοδήματα και επιδικάζουν στους εαυτούς τους παχυλές αποζημιώσεις… τη στιγμή που η πλειοψηφία του κόσμου ζει μέσα στην ένδεια;
Η δικαστική εξουσία δεν είναι σαν τις άλλες, δεν πηγάζει, ούτε ελέγχεται από τον λαό, έστω και με αυτό τον μερικό και πολλαπλώς φαλκιδευμένο τρόπο (εκλογές) που συμβαίνει με τις άλλες δύο – τη νομοθετική και την εκτελεστική. Σε χώρες με μεγάλη δημοκρατική παράδοση, όπως οι ΗΠΑ, οι εισαγγελείς και οι δικαστές εκλέγονται από τις τοπικές κοινότητες, ενώ ο θεσμός των ενόρκων είναι πολύ πιο γενικευμένος από όσο στη χώρα μας.
Στην Ελλάδα οι δικαστές και οι εισαγγελείς είναι μία ερμητικά κλειστή κάστα που αναπαράγεται σχεδόν κληρονομικά και διακατέχεται από μία εξαιρετικά συντηρητική ιδεολογία. Δεν είναι ευφημισμός ότι η άκρα αριστερά του δικαστικού σώματος τοποθετείται στον χώρο της… Νέας Δημοκρατίας.
Αυτή η απόσταση τους έχει φέρει σε μεγάλη διάσταση με την κοινωνία σε σημείο να μην επικοινωνούν ούτε καν στοιχειωδώς με τη λαϊκή πραγματικότητα. Έχουν ωστόσο, αναγορεύσει τους εαυτούς τους σε τιμητές των πάντων, απαιτούν προκλητικά προνόμια και επιπλήττουν απειλητικά όποιον τολμήσει να τους ασκήσει την παραμικρή κριτική.
Έχουν εν ολίγοις ανακηρύξει εαυτούς στη νέα αριστοκρατία, όχι «κληρονομικώ δικαίω» αλλά «επαγγελματικώ». Εμφανίζουν μάλιστα την ίδια αλαζονεία και προκλητικότητα που χαρακτήριζε την παραδοσιακή αριστοκρατία λίγο πριν από επαναστάσεις όπως η Αγγλική και η Γαλλική. Αυτό που ακολούθησε όμως είναι γνωστό και δεν είναι διόλου ευχάριστο για τους τότε αριστοκράτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου