Ας είμαστε ξεκάθαροι. Εάν στο σκάνδαλο της φαρμακευτικής Novartis δόθηκαν μίζες σε πολιτικά πρόσωπα με τροχήλατες Samsonite ή πλαστικές σακούλες είναι κάτι που πρέπει να αποδείξουν η προκαταρκτική επιτροπή της Βουλής- εφόσον συσταθεί-, η Δικαιοσύνη και, φυσικά, οι προστατευόμενοι μάρτυρες που κατέθεσαν σχετικά. Μέχρι τότε καλό είναι να είμαστε όλοι φειδωλοί στις διατυπώσεις.
Υπάρχει, όμως, μια πτυχή σε όσα έρχονται βροχηδόν στο φως της δημοσιότητας που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το Ελληνικό Δημόσιο υπέστη ζημία 23 δις ευρώ από την αλόγιστη φαρμακευτική δαπάνη των τελευταίων αρκετών ετών. Τρία δις από αυτά αφορούν υπερτιμολογήσεις και αχρείαστες προμήθειες φαρμάκων από τη Novartis.
Το πάρτι της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος και της μίζας στο χώρο των φαρμάκων είναι γνωστό και δημοσίως ομολογημένο από την εποχή που ήταν υπουργός (Εμπορίου) ο Αλέκος Παπαδόπουλος και είχε μιλήσει για “πιράνχας στο χώρο της Υγείας”.
Έκτοτε, πολλοί είχαν αποκαλύψει πτυχές αυτού του τεραστίου σκανδάλου. Σχετικό δημοσίευμα του “Βήματος”, το 2009, ανασύρθηκε από τον διευθυντή της εφημερίδας Αντώνη Καρακούση, προς άρση πάσης αμφιβολίας και σε πείσμα όσων ακόμα και σήμερα επιχειρούν να υποβαθμίσουν τιςμ πραγματικές διαστάσεις του θέματος.
Διότι, ένα ζήτημα είναι η αξιοπιστία των μαρτύρων ή των στοιχείων (με πολιτικά ονόματα) που στέλνει το FBI στο πλαίσιο της μεγάλης έρευνας που διεξάγουν οι αμερικανικές αρχές, ένα άλλο -πολλαπλώς σημαντικότερο- είναι οι ευθύνες για την διασπάθιση δημοσίου χρήματος που συνιστά προφανές αδίκημα απιστίας.
Γι αυτά τα 23 ή τα 3 δις της ζημίας του Δημοσίου θα απολογηθεί κανείς -είτε έχουν, είτε δεν έχουν παραγραφεί τα σχετικά αδικήματα; Όλοι αυτοί που απειλούν να βγάλουν τις “κουκούλες” των προστατεύομενων μαρτύρων έχουν να πουν κάτι για όλα αυτά; Υπάρχει ή δεν υπάρχει σκάνδαλο με τη φαρμακευτική δαπάνη και ειδικότερα με τη Novartis;
Διότι θα ήταν τουλάχιστον αφελές να ισχυριστεί κανείς πως αυτό το φαραωνικό σκάνδαλο (το οποίο επιβάρυνε τα μάλλα το δημόσιο χρέος και ισοδυναμεί με τα μέτρα του δευτέρου μνημονίου) εξαντλείται στις ευθύνες μερικών εκατοντάδων ή χιλιάδων γιατρών ανά την επικράτεια, κάποιων κρατικών κατώτερων αξιωματούχων και μερικών εταιρειών προβολής με τη συμμετοχή δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης.
Για τη διαμόρφωση των τιμών των φαρμάκων, τις εισαγωγές και (επαν)εξαγωγές, τις τεχνητές ελλείψεις και όλα τα συναφή απαιτούνται πολιτικές εντολές, υπουργικές αποφάσεις, ή στην επιεικέστερη περίπτωση ανοχή κυβερνώντων.
Δικαίωμα καθενός είναι να επικαλείται το “επιχείρημα” της πολιτικής σκευωρίας. Είτε υπάρχουν ενδείξεις, είτε αποτελεί υπερασπιστική γραμμή. Δικαίωμα των πολιτών, αλλά και θέμα Δημοκρατίας, ωστόσο, είναι να αποκαλυφθεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο πίσω από το σκάνδαλο της Novartis. Και οι ευθύνες ενός μεγάλου τμήματος του παλαιού πολιτικού συστήματος είναι τόσο προφανείς όσο οι εξωφρενικά μεγάλες τιμές στα φάρμακα της πολυεθνικής…
Υ.Γ Εν μέσω όλων αυτών, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως ενώ ουδείς αμφισβήτησε τις διαστάσεις του (άλλου) σκανδάλου της Siemens, κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, ακόμα δεν περισσότερο ουδείς κατηγορήθηκε για όσα αποκαλύφθηκαν. Ακόμα και τα κόμματα που, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της αμερικανικής και γερμανικής δικαιοσύνης, δέχθηκαν τις μίζες του Χριστοφοράκου ουδέποτε το παραδέχθηκαν. Σκάνδαλα, όμως, με διασπάθιση δημοσίου χρήματος και μίζες χωρίς πολιτική “υπογραφή” δεν υπάρχουν. Θα καταλήξει κατά τον ίδιο τρόπο και η υπόθεση της Novartis;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου